Mijn zoon was twee jaar oud toen hij de diagnose diabetes type 1 kreeg

Na een flinke griep bleef mijn zoon Hugo, van toen twee jaar, maar om drinken vragen. Ik maakte mij niet gelijk zorgen omdat ik dacht dat hij veel vocht had verloren toen hij zo ziek was. Hij had last van luieruitslag, hij was huilerig en chagrijnig. Nog steeds dacht ik dat hij aan het herstellen was van een flinke griep.

Toen Hugo een paar dagen later nog steeds zoveel bleef drinken heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts. Bij het meten van zijn bloedglucose was de waarde 30+ terwijl een gezonde waarde rond de 5.5 moet zijn. Conclusie: diabetes type 1.

We zijn begonnen met het spuiten van insuline middels een prikpen. Toen de zogenaamde “honeymoon fase” voorbij was, kwam Hugo in aanmerking voor een insulinepomp en een sensor.

Ik ben natuurlijk heel blij dat er een insulinepomp bestaat maar ik had vanaf dat moment niet alleen een zoon maar een zoon met een apparaat aan zijn lichaam. Hugo was zo klein en de insulinepomp zo groot. En waar moesten we dat ding laten?

Het tasje die je bij de insulinepomp krijgt heeft Hugo nooit gebruikt. Het slangetje hangt daarbij buiten zijn kleding en ik was bang dat hij ergens achter zou blijven hangen.

De diabetesverpleegkundige vertelde mij dat er ouders zijn die zelf hemdjes maken om het pompje in op te bergen. Dus ik ging aan de slag achter de naaimachine.

Een zakje in een hemdje voor de insulinepomp. Waar dan? Hoe dan? Op de rug? Aan de voorkant? Ik moet het pompje goed kunnen bereiken om de insuline toe te dienen. Het pompje moet niet in de weg zitten met spelen. Het slangetje moet veilig zijn opgeborgen en ik wilde het pompje niet zien zitten onder zijn kleding.

Er zijn in de loop der jaren veel provisorische varianten van het hemdje geweest. Het zelf maken van de hemdjes gaf mij een hoop frustratie en ik was nooit echt tevreden over het resultaat. Elk hemdje was anders en ik was al blij als ik er drie had om mee af te wisselen.

Al jaren liep ik met het idee rond om hét perfecte hemdje te ontwerpen en te laten produceren zodat ik ook anderen kan helpen met het comfortabel, veilig en verborgen dragen van hun insulinepomp.

Na het uitzoeken van diverse stoffen (katoen), het laten maken van naaipatronen (pasvorm, positie/formaat zakje), keuze maken uit verschillende soorten labels (geen kriebel/prik label) en uiteindelijk het beoordelen van diverse samples, was hét perfecte hemdje eindelijk daar.
Diabasicwear is een feit!

Weetjes:

De naam
dia = diabetes
basic = praktisch/basis/effen
wear = dragen/kleding

Het logo
ovale vorm = het zakje waar de insulinepomp in opgeborgen wordt.
plusje = medisch/positiviteit. Daarom de slogan ‘wear a smile’.